Samotność malarza

Grzegorz Ratajczyk – malarz, grafik, rysownik. Wypowiada się w tradycyjnych dyscyplinach artystycznego przekazu – malarstwie, grafice artystycznej i rysunku. Jego twórczość inspirowana jest wielowątkowo. Można rzec, że natchnieniem tej sztuki jest Słowo – klucz poznania, biblijne i ewangeliczne teksty obrazujące tajemnicę bytu, bazą – kultura, a inspiracją – natura, świat widzialny 
 i niewidzialny. Dostrzec można, w jak znacznym stopniu w malarstwie tym obecna jest tradycja ikony, pojmowana jako metafora wszechrzeczy.

Niejako tytułowym dziełem, spinającym wiele innych wątków, jest „Oto samotność” – obraz  namalowany w 1989 roku – zdaje się on odzwierciedlać pozytywny wymiar samotności, którą Artysta określa jako Dar. Na wystawie prezentowane są fragmenty wielkich „cykli” Ratajczyka – duże, nasycone obrazy powstałe w różnych okresach twórczości Artysty. 
 Cykl „wenecki” reprezentują trzy starsze dzieła, nigdzie dotąd nie pokazywane, utrzymane w ciemnej tonacji, malowane gładko, zamaszyście. Są to: „Wenecki pejzaż metafizyczny”, „Canale Grande”  
 i „Deszcz od Laguny – Plac St. Marco”. Częścią tego cyklu są też nowsze obrazy – w zdecydowanie rozjaśnionej i nasyconej palecie barwnej, jak, np.:  „Czerwona wenecka kopuła”  czy „Pescheria”. 
 Z cyklu „egejskiego” prezentowane są trzy prace o wspólnym tytule: „Pozioma przestrzeń Morza Egejskiego”. Artysta ujął je w triadę, o tytułach: „Wypłyń...”, „...Na...”, „...Głębię”. Obrazy te powstawały w latach 2012–2024. 

Wielki cykl poświęcony Ziemi Świętej i Jerozolimie ukazany jest w skromniejszym zestawie, a kolekcję uzupełniają prace sygnalizujące wyjątkowość takich przestrzeni, jak Asyż czy Dubrownik. A zgoła odmiennym cyklem w twórczości Ratajczyka są obrazy, w których punktem wyjścia jest geometria jako wyraz porządku zawartego we wszechświecie, np.:  „Trzy niebieskie” czy  „Brak słów”.

Wystawa dofinansowana ze środków budżetowych miasta Poznania
#poznanwspiera